Nie lubię rozkładać szycia na raty. Lubię usiąść, skroić materiał i uszyć coś od początku do końca, nawet jeśli mam na to przeznaczyć cały dzień:)

   

Pokierowana potrzebą postanowiłam uszyć  sobie zwykłą, ciepłą, prostą, uniwersalną bluzę do śmigania na co dzień. Leżąca na stosie bawełniana dzianina (kupon ok. 2m, kupiony za ok. 7zł), taka "dresowa" w szary melanż, zbyt długo czekała, aż po nią sięgnę:)

Interesujący mnie prosty model znalazłam w Burdzie nr 1/2011.

Burda 1/2011, model 123

Zaproponowaną przez Burdę bluzo-sukienkę (model 123) postanowiłam trochę stuningować. Długość skróciłam o 15 cm i (aby nie było zbyt nudno) dodałam pewien bajer: przedłużyłam rękawy o 12 cm i wycięłam okrągłe dziury na kciuki tworząc coś na kształt mitenek:) Proste i genialne!:D   

Szyło się szybko (kwestia zszycia 4 cześci i trochę zabawy przy obszyciu otworów na kciuki), wykrój nie wymagał żadnych poprawek (!), materiał sunął jak marzenie i nawet maszyna nie pomyślała o tym, by choć raz zaprotestować. Nawet nie wiem ile czasu minęło (może 2 godzniny?). Po prostu usiadłam, uszyłam i gotowe:) 

Nie wspomniałam jeszcze, że dzianina ma na lewej stronie ciepły puszek^^ 

Uszyłam idealną bluzę dla zmarźlucha:) I to za ok. 5 zł;) (materiału jeszcze trochę zostało).

Jednocześnie chciałabym zaprezentować Wam jeszcze jednego bohatera dzisiejszego wpisu: przepiękny komin autorstwa Longredthread!:D Cudo jest wynikiem zawartej między nami niecnej zmowy, polegającej na wymianie - do Julii trafiły kolczyki-sowy i brocha:)

Odrobina prywaty dla twórczyni: 

dziękuję!  dziękuję! dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  !  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!  dziękuję!   DZIĘKUJĘ!:D :*  

W końcu mogę Wam pokazać efekty pracy, której namiastkę mogłyście oglądać jakiś czas temu TUTAJ.

Postanowiłam uszyć bluzkę z Burdy 7/2011 (model 114), rozmiar 38. Bluzka wyszła Ok, wygodna, miła - jestem naprawdę zadowolona. ALE... ;)

Jest jedno duże "ale".

Użycie bawełnianego trykotu nie dało takiego efektu na jaki liczyłam. Jeśli chcecie szyć ten model sięgnijcie lepiej po lejący się materiał. Mój "haczy się" o siebie, przez co poszczególne warstwy (a jest ich z przodu aż 3) nie układają się zgodnie z moimi wyobrażeniami. W związku z tym musiałam zwęzić bluzkę o dobre 2-3 cm przy bocznych szwach i trochę pomanewrować, aby dobrze się układała. Myślę, że udało mi się to opanować i  jestem bardzo zadowolona z efektu końcowego :)

Poza tym nie ma żadnego większego "ale":) 

No może jest kilka mniejszych "ale" dla tych, co będą chcieli szyć ten model: aby mieć taką długą bluzkę jak na zdjęciu w Burdzie musiałam dodać 5 cm do długości (i tak bym dodała, bo lubię dłuższe bluzki), rękawki nie są takie szerokie jak na modelce (chyba, że Burda wybiera same kobiety o anorektycznych ramionach.. ale ja przecież do szczupłych należę!;P), no i dekolt jest mniejszy. Możliwe, że te moje małe "ale" wynikają z tego dużego "ale" i przy szyciu z innego, lejącego materiału, by znikły. Trzeba przetestować:)

Poza tym uszytek jest bardzo, bardzo wygodny i ładnie podkreśla talię, jeśli się wysoko zwiąże paski:) Na pewno uszyję sobie jeszcze jedną taką bluzkę, ale z innego materiału i zrezygnuję z jednej warstwy z przodu, by zniwelować wstawkę i mieć zwykły, głęboki dekolt w serek:) I może zrobię długi rękaw, aby było inaczej... Koniec gdybania:)

I jeszcze jedno. 

Jak już wcześniej zapowiadałam: dziś o godz.11.00 zmieniły się zasady KONKURSU i stał się przeznaczony również dla osób nie posiadających bloga! Osoby chcące wziąć udział w zabawie proszę o zapoznanie się z regułami:)

Macie czas do czwartku (włącznie) :):) 

Udanego weekendu!

(U mnie mróz przyjemnie szczypie w uszy!)

Joanka:)

Aktualizacja z dnia 29.01.
Pod wpływem impulsu chwyciłam za nożyczki i wycięłam tą część "podkoszulkową". I wiecie co? Jest o niebo lepiej!:D Jak dopadnę fotografa to dodam zdjęcie. 

Zwykle chodzę szybko. Nie dlatego, że się spieszę - po prostu tak mam. Mój krok jest miarowy, pewny i dość dynamiczny. W zależności od sytuacji jest ciut wolniejszy lub ciut szybszy, jednak cały czas mieści się w granicach szybkiego chodzenia. Kiedy się cieszę - zasuwam jak perszing, kiedy czegoś nie chcę lub nie jestem do końca przekonana co do celu to nogi ciągną mnie jak przez wodę, jakby chciały opóźnić ewentualny moment rozczarowania.

Na nowy numer Burdy czekałam nosząc w sobie mieszane uczucia. Wiedziałam już z jakim tempem nogi poniosą mnie rano do sklepu w dniu ukazania się magazynu... Jednak napływające od Was informacje, że ma osoba trafiła na strony miesięcznika obudziły we mnie tak nieopanowany entuzjazm, że nogi wyrywały mnie do sklepu odkąd tylko zwlekłam się (szybciej niż zwykle) z łóżka!:) Nie umiem sama sobie wytłumaczyć z jakim temepem dotarłam przed półki z lutowym numerem Budry!

Wszyscy, którzy byli wczoraj w Empiku w Gdańsku ok. godz. 11.00 mogli zobaczyć łezkę radości w mym oku:)

zdjęcia pochodzą ze strony burdastyle.de

Ponadto przybyła do mnie z baaaardzo daleka paczuszka z arkuszami filcu i wykrojami, które wygrałam w  filcowym candy, organizowanym przez Agatę, prowadzącą bloga Moje Kracyjnki :) Dziękuję!!!

Może zwycięzca konkursu zażyczy sobie filcową babeczkę w 3D, zrobioną według takiego wykroju... ? :)

Trzymajcie się ciepło!

Życzę Wam dużo radości na cały weekend! (trzymam kciuki za studentów i  zdane sesje!:D)

A ja idę odgonić fotoreporterów spod drzwi;P

Joanka:)

   

     

Są dwa podstawowe problemy kobiet:

1. Nie mam co na siebie włożyć...

2. Nie mam miejsca w szafie...         oj tam, oj tam!

Idąc tropem tej myśli, skądinąd często przytaczanej przez Michała (czemu? nie rozumiem:P), postanowiłam uporządkować swój "dobytek". W rezultacie szafy się opróżniły się o połowę a przed mymi oczami wykrystalizowały się dwie górki: górka ciuchów do przeróbek i górka rzeczy do wyprzedania czy oddania w dobre ręce. Nie wspominam już o piętrzących się tekstylnych wieżowcach! Musiałam się też nieźle nagłowić próbując dociec źródeł pochodzenia niektórych rzeczy i materiałów. Ustalenie genezy ich zaistnienia w mym domu, a co dopiero w mojej szafie, nie przyniosło często wymiernych wniosków badawczych. Ale co z tego, skoro nowe, wolne miejsce zapychają kupowane na nowo, wyszperane materiały i tkaniny?

I znowu sobie powtarzam pytanie:

Kiedy? Kiedy to ogarniesz kochanie? :)

   

Coś nowego - sowie broszki, sztuk 7:) Broszki kończą permanentne sowie szaleństwo, które wynikło z chęci stworzenia sowiej galerii na Wylęgarni. Motyw ten zdominował bloga od momentu candy, a ja sama jestem już "osowiała" i kojarzona tylko z sowami;D Muszę na chwilę przystopować, bo sów jest w moim życiu po prostu za dużo:)

Trzymajcie się ciepluśko! (u mnie w końcu zimaaaaa!:D I to taka prawdziwa, ze śniegiem!:D)

Joanka:) 

   

Powodzenia!

Joanka:)


PS Chciałabym dokleić jeszcze wskazówkę, którą podała linn_linn (dziękuję!)

Jeśli nie ma się starych bransoletek, można zrecyclingować resztki po taśmie klejącej albo użyć kawałka odciętego z plastikowej butelki (byle dość sztywnej) :)
Zerknijcie tutaj: http://www.youtube.com/watch?v=p-kb6PI-Itw&feature=player_embedded

    

   

Podczas minionych Świąt nikt z moich bliskich nie znalazł niestety pod choinką wykonanego przeze mnie prezentu... Chcąc się zrehabilitować postanowiłam uszyć dla mej przyszłej szwagierki Kasi coś praktycznego, coś czego nie ma i oczywiście z sową:) Uszyłam pokrowiec na laptopa. 

To pierwszy tego rodzaju uszytek w mym życiu i nie obeszło się bez komplikacji, z których największą był brak zaangażowania i współpracy ze strony maszyny do szycia. Ciągle szalała, nici zrywała, ściegi psuła, jakbym jej krzywdę zrobiła szyjąc przez tyle warstw;) Oba wykorzystane materiały (bardzo ciemny granatowy, przypominający w dotyku zamsz i gruba dzianina w kolorze turkusowej zieleni) są syntetykami, które dostałam kiedyś w prezencie. Na szczęście są delikatnie elastyczne, przez co świetnie sprawdziły się na ten cel :)

Wskazówki recyklingowe: 

1. Jeśli nie macie pod ręką pianki czy czegokolwiek, co nadaje się do "wyścielenia" pokrowca i zabezpieczenia komputera wykorzystajcie.. stary sweter:D 

2. Nie wywalajcie bezsensownych z pozoru szmatek - nie wiadomo kiedy się przydadzą! Na tułów sowy posłużyła klapa kieszeni, wyprutej kiedyś, dawno temu z morskiej koszuli, z której uszyłam topa (tego tutaj).

Trzymajcie się!
Joanka:)    

     

Dziś będę się bezczelnie chwalić, ponieważ w moje ręce trafiły bezcenne podarki :)  

  

Na początku chciałabym, abyście zobaczyły jakie cuda przygotowała dla mnie Anna Arteria.  

Muszę przyznać, że do niedawna nie lubiłam sutaszu. Zawsze kojarzył mi się z drogim, kolorowym porostem albo jakąś pstrokatą amebą. Moje zdanie na ten temat zmieniło się w momencie, kiedy Ania poprosiła mnie o sfotografowanie jej wytworów. Kiedy ujrzałam te rzeczy na żywo, wzięłam je do ręki, zobaczyłam jakie są małe i ile pracy jest w nie włożone od razu zrozumiałam potencjał tej dziedziny biżuterii:) Ania wszczepiła mi bakcyla i skończyło się to na wykorzystanej przeze mnie możliwości zamówienia kolczyków:) Zamówienie było tylko po części sprecyzowane i Ania arcyświetnie wstrzeliła się w moje oczekiwania!:) Gorąco zachęcam do śledzenia Arteriowych poczynań ja jej blogu!:) (więcej o tych kolczykach przeczytacie tutaj)

O tym, że lubię używać naturalnych materiałów, już wiecie. Zakochana jednak w pomysłach Karoliny Kozioł  na oryginalną, bawełnianą biżuterię, zachciałam zrobić sobie samej prezent na święta. Postanowiłam początkowo nabyć od Karoliny bransoletkę, jednak wspólnie podjęłyśmy temat wymiany dóbr. W ten oto sposób stałam się szczęśliwą właścicielką wykonanej przez nią pozytywnie soczystej, zielonej super-eko-bransoletki:) Inne cuda Karoli znajdziecie w jej sklepiku KOZIOŁ bijoux :) 

Myślę, że obie rzeczy ładnie się ze sobą komponują:)  

Dziewczyny nawet nie wiem, jak mam Wam podziękować, aby wyrazić moją rodość! :*:* Pozwólcie, że się wydrę: DZIĘ-KU-JĘ!!!:D

Przede mną z kolei Karolina postawiła delikatne wyzwanie. Na jej prośbę powstał ten oto breloczek, ochrzczony w domu jednogłośnie "Mikrusem" (ma tylko 4cm!). Karolina podsunęła mi dobry pomysł z tymi breloczkami (dziękuję!) i zrobię ich więcej:) 

Ostatnio pisałam, że w moim życiu znalazło się stanowczo za dużo sów. Co jednak zrobić, kiedy przychodzą mimowolnie i niespodziewanie, rozbrajając swym pozytywnym jestestwem? Tę oto przyniósł mi Mikołaj. Sowa co prawda burzy mój pomysł na to, by kanapa była cała zawalona wyłącznie przez folkowe poduszki, ale co tam!:D 

Pozdrawiam :)
Joanka