Ilekroć o nim mówię w oczach ludzi stają znaki zapytania: "o kogo jej chodzi?". W Polsce poza osobami zainteresowanymi epoką wiktoriańską i zabytkowym designem chyba nikt więcej go nie zna. Kim u licha on jest? Jest moją ikoną i stanowczo nie jest to ktoś z "naszej" epoki. Kim był? Dla mnie odpowiedź jest prosta: najbardziej inspirującym mnie artystą. Dzisiejszy post chciałabym zadedykować człowiekowi, bez którego dzisiejsze rękodzieło nigdy nie wyglądałoby tak, jak wygląda – Wiliamowi Morrisowi. 

Znacie to uczucie kiedy wchodzicie do sklepu z odzieżą, bierzecie do ręki sweter i czujecie, że macie w rękach lichą, akrylową szmatę o marnej jakości i w nieproporcjonalnej do tego cenie? Rzeczy produkowane przez maszyny lub, co gorsza, ludzi-roboty, coraz bardziej niepokoją. Bardziej doceniamy to, co powstaje w sposób szczery, jest tworzone z uśmiechem i z dbałością o szczegóły. Lepiej się pije z ręcznie malowanego kubka, babciny sweter grzeje bardziej, a mokry i pachnący zakwasem chleb z małej piekarni smakuje lepiej. Wszechobecny zalew tandety i tanich oraz szybkich rozwiązań staje się powoli nie do zniesienia - czujecie to, prawda? Czuł to też William Morris, tyle że 150 lat temu.

Marzec goni jak szalony, a wraz z jego upływem przybliżają się zmiany. Tak, na horyzoncie mamy duże, motywujące zmiany i dodam, że nie chodzi o ciążę ;) Szykujemy się od początku miesiąca do dość odważnej dla nas decyzji. Myślę i kombinuję dodatkowo w mikroprzerwach nad nowymi zestawieniami kolorystycznymi, aby wprowadzić nowe produkty do sklepu. Przynajmniej od początku miesiąca jedna sprawa jest pewna: będziemy na BAKALIACH! To już w tą sobotę!

Uwielbiam targi! Nie dość, że mogę się z Wami spotkać, pogadać i pośmiać to mam okazję, aby podziałać spontanicznie. Zawsze szyjąc daję sobie upust wyobraźni i wykonuję dodatkowe, pojedyncze rzeczy dla samej frajdy tworzenia. Takie też unikaty biorę ze sobą zawsze po cichu na targi. Atmosfera zawsze dopisuje, mam nadzieję, że posmakujecie jej razem z nami! 

Będziemy czekać na Was zwarci i gotowi w godz. 11-20 w Starym Maneżu! Szukajcie na antresoli!

Do zobaczenia!

Joanka

Człowiek to jednak jest zachłanny! Jak raz mu coś wyjdzie to mógłby iść za ciosem aż do bólu! Po wcześniejszej, wyjątkowo udanej przeróbce starej pufy (a wyszła cudnie - KLIK!) przyszedł czas na kolejną, tym razem z zyg-zakową tkaniną w roli głównej. Pufę obdarłam jednego wieczora na rozluźnienie z okrzykiem "niech ginie!" na ustach, wczoraj wieczorem po 21:00 obiłam ją tkaniną, a moje stukanie młotkiem słyszał chyba cały pion. Tylko czekam aż sąsiedzi mnie zabiją! W trakcie obdzierania przyjrzałam się naklejonej karteczce - Proszę Państwa okropną pufę wyprodukowano 20 lipca 1987! Jest starsza ode mnie o rok i 10 dni.