Wytłumaczę to na podstawie przykładu: mamy koniec miesiąca, zaglądam do portfela - jest słabo, zaglądam do lodówki - nie lepiej. Pada decyzja: zamiast wydawać pieniądze na kolejkę i robić zakupy w naszym droższym sklepie pójdziemy do sąsiedniego miasta pieszo spacerem przez las, kupimy taniej rzeczy, prawdopodobnie zjem grzanki na ognisku, bo nie ma pieniędzy na nic więcej. Zwykle i tak spędzamy weekendy poza domem. Wrzucam zdjęcie z lasu na Instagrama. Później spotykam znajomych, od których słyszę "bo Ty ciągle podróżujesz!", "bo Ci tak świetnie idzie!", "Ty to masz dobrze, że siedzisz tyle w terenie!". Przywarą naszych czasów jest to, że na podstawie nawet jednego zdjęcia jesteśmy w stanie wyobrazić sobie CAŁĄ rzeczywistość drugiej osoby i na tej postawie ocenić ją kategorycznie. Wiedząc, że często mój bajkowy świat na zdjęciach (pracownia w białym domku na skraju lasu brzmi tak bajecznie!) rozjeżdża się z realną codziennością to patrząc na czyjeś profile, zdjęcia, kreowane wizerunki - łatwo odrzucam myśli, że ten ktoś to ma dopiero życie! Być może tak nie jest i nie ma co się porównywać, zazdrościć, patrzeć z wyrzutem, bo nie wiadomo jaką ceną to osiągnął. To nie jest tak, że nie ma problemów, trudności. Nie ma co wchodzić w czyjeś buty, bo nie wiadomo co przeszły - po prostu rób swoje. Przez te 5 lat przeszłam przez różne fazy - od chęci zdobycia świata po totalne dno z kilkumiesięczną pustą lodówką i leczoną depresją na karku - jestem pewna, że nie chcielibyście iść w moich butach, ale mimo to nie chciałabym założyć cudzych. Jestem normalną laską, z kompleksami, problemami, której często doskwiera brak pewności siebie. 

6. "Nie ma wielkich jednoosobowych firm"

Te słowa powiedział mi Marcin po roku prowadzenia firmy i przez kolejne lata wypierałam się, że tak nie powinno być. Że ważne jest serce sprawy - moje własne ręce i włożone w produkty emocje, że muszę czuwać nad wszystkim, bo wiem najlepiej. Tak, ale ile można? Wielu rękodzielników, z którymi rozmawiałam samodzielnie zapędziło się pod ścianę. Ja wiem, że nie chcę być dużą firmą – nie mam ochoty zatrudniać zastępu pracowników. Chcę szyć rzeczy jednostkowe, na spokojnie i z sercem, nie muszę iść za sztandarem bogactwa i wielkiego rozwoju, który ze mną nie współgra. Musiało minąć sporo czasu zanim sobie to uświadomiłam. 

7. "Zarabiaj, ale daj też zarabiać innym"

Taka radę usłyszałam kiedyś od Księgowej i łączy się z powyższą. Zwykle rękodzielnicy mają tendencję do popadania w "zosiosamosizm", ja też: sama skroję, uszyję, sama zapakuję, sama pójdę na pocztę, posprzątam, pójdę do sklepu, przygotuję sobie obiad, naprawię sprzęt jak trzeba, sama zrobię zdjęcia, opiszę produkty, sama ogarnę sklep internetowy. Kiedy mówię znajomym, że do tego sama prowadzę sobie księgowość to łapią się za głowę. Dopiero w tym roku zrozumiałam, że przekazując część obowiązków dalej mogę kupić czas, by wykorzystać go lepiej, dać zarobić osobom, które lepiej się znają niż ja. Warto pomyśleć o tym wcześniej, ja potrzebowałam na to sporo czasu.

Tutaj dochodzi też temat działania "po znajomości". Rozkręcając firmę wiele rzeczy robi się po kosztach i chętnie działa się ze znajomymi, wspiera ich, jeśli robią coś lepiej. Wzajemne wsparcie jest całkowicie normalne, ale mimo wszystko namawiam do mocnego stawiania granic i konkretów. Działanie na zasadzie "ja Ci się jakoś kiedyś odwdzięczę" (jakoś czyli jak? kiedyś czyli kiedy?) sprawiło u mnie w kilku przypadkach, że obie strony nie czuły się ani do końca zobowiązane, ani na tyle pewne, by drugiej stronie zwrócić uwagę. Kilka moich znajomości - mimo, że fantastycznych na gruncie towarzyskim - rozbiło się lub poluźniło z głupich nieporozumień i niedopowiedzeń. Chętnie "kupuję czas" i daję zarabiać innym, ale w momencie, kiedy obie strony będą w 100% usatysfakcjonowane konkretem. 

Czyli mówiąc bardziej dosłownie: pamiętaj, że po drugiej stronie też jest Człowiek. Będąc w sytuacji, kiedy wytrąci nas z równowagi wredność pani na poczcie, opryskliwość kuriera, znudzenie sprzedawcy, ignorancja listonosza często zapominamy o zwykłym Człowieczeństwie. To, że ktoś nie chce lub nie może Ci akurat teraz pomóc lub wykonać polecenia (czasem mimo zapłaty) nie musi to wynikać z tego, że ktoś Cię nie lubi czy ma focha. Zamiast rzucać się z zębami warto grzecznie zapytać "dlaczego?", uśmiechnąć się i odpalić wszystkie pokłady wyrozumiałości - dotyczy to obu stron: przedsiębiorcy i klienta, a także przedsiębiorców między sobą. Dobra karma wraca - naprawdę. Każdy z nas ma prawo do gorszych dni, gorączki, pomyłki, zagapienia się, rozkojarzenia, albo po prostu braku czasu na inne sprawy poza swoimi, priorytetowymi - ja też. Warto dać sobie i innym margines na sytuacje losowe, a życie będzie prostsze i milsze!

9. Palisady istnieją nawet w XXI w.

Prawda jest taka, że rękodzieło jest "biznesem" jak każdy inny (osobiście bardzo nie lubię słowa "biznes" - jest ono dla mnie zbyt mocno nakierowane na pieniądze). Konkurencja, chamstwo, przepychanki "kto-kiedy-co", zgapianie, udawanie, kłamstwa - niestety spotkasz się z tym też w branży artystycznej, kreatywnej, niestety. W tym świecie brakuje często zrozumienia, również między twórcami. Na szczęście o tej potrzebie dialogu i bycia człowiekiem mówi się coraz częściej i sytuacji, kiedy ktoś ma problem i zwróci się do Ciebie w sposób uprzejmy jest coraz więcej. Mimo wszystko są osoby, które myślą, że wywalczą sprawę krzykiem i machaniem paragrafami, zamiast po prostu porozmawiać. Nawiązując do powyższego punktu: jedziemy na wspólnym wózku, a rynek jest na tyle duży, że miejsca wystarczy na twórczość każdego rodzaju. Wspólne wsparcie jest niezwykle cenne i po prostu miłe, umacnia wiarę w ludzi.

10. Weekend to świętość!

Miałam swój pracoholiczny okres w życiu, a każdy wolny czas, kiedy nie musiałam robić nic uznawałam za marnotrawstwo. Potrafiłam siedzieć z laptopem na kolanach podczas imprezy i nie widziałam w tym nic złego. Tak naprawdę w wyleczeniu z tego pomógł mi... ślub. Organizację wszystkich okołoślubnych zadań zgrywaliśmy w weekendy - kiedy było już po nagle okazało się, że mam wolną lukę w planie tygodniowym. Ponadto udaje mi się wszystkie obowiązki spinać w terminie, chcę mieć też czas dla Męża. Od tamtego momentu, od 3 lat muszę być naprawdę postawiona pod ścianą z zaległościami, aby pójść do pracowni w sobotę (wyjątkiem są weekendowe targi). Warto pamiętać o tym, by po prostu dbać o siebie. Nie zdziwcie się jeśli nie dodzwonicie się do mnie w weekend - najczęściej działam w trybie off-line. Nie pracujesz - nie zarabiasz, ale ładowanie akumulatora Ci na pewno pomoże!

Wbrew powyższej potrzebie posiadania dni wolnych trzeba pamiętać, że skoro jesteś szefem to jesteś cały czas w pracy. Dlaczego? Bo chociaż odetniesz się od telefonu czy skrzynki mailowej,  mózgu nie wyłączysz. Wyobraźnia, chęć tworzenia jest otwarta na bodźce, inspiracje, pomysły 7 dni w tygodniu, a najlepsze pomysły rodzą się często poza miejscem pracy - podczas spaceru, urlopu, rozmów ze znajomymi, podczas nieprzespanych nocy, w łazience (wiadomo!). Mimo odcięcia od pracy fizycznej nie usypiaj w sobie Twojej twórczej części! I to, że nie da się wypisać złotych zasad w stylu "rób tak, a wyjdzie tak" jest fantastyczne! Uczy to nas mądrych wyborów lub zmusza do kształcących wniosków na podstawie błędów, każe zaufać naszej intuicji i daje każdemu z nas ogromne pole do działania zgodnie z sobą!